sobota, 1 czerwca 2013

Rozdział 20

Birdy - Skinny Love

Avalon położyła bukiet róż przy kamieniu nagrobnym. Pochowała Josepha na cmentarzu w Uniontown. Śledztwo w jego sprawie nie było długo prowadzone. Stwierdzono, że porywisty wiatr nabił go na drzewo. Nikt nie wierzył w te bzdury, ale nikt nie miał też zamiaru szukać prawdziwego powodu jego śmierci. Wykopywanie brudów z przeszłości wiązałoby się ze zgłębianiem w mroki miasta, a nikt z Uniontown nie chciał mieć nic wspólnego z tym co się działo. Ludzie skrywali swój strach pod maską niewiedzy i złudzeń.
Razem z Claytonem, Ethanem, Michaelem, Chelsea, Ivy, Liamem i Jasonem pochowali Josepha.
Przyszła nawet Chelsea. Stała pod brzozą, nieco oddalona od reszty, ale wciąż obecna. Wśród nich nie było tylko jednej osoby.
- Myślisz, że wróci? - zapytała szeptem Claytona.
Miał na sobie garnitur. Wystarczyło jedno spojrzenie w jego oczy, by dostrzec ból, rozpacz i cierpienie tak ogromne, że serce się zaciskało i podchodziło do żołądka, mięśnie wiotczały, a w oczach pojawiały się łzy.
- Myślę, że nie - odparł krótko.
Clay nie miał w zwyczaju mówić o swoich uczuciach, ale wtedy jego twarz wyrażała więcej, niż Avalon mogła znieść. Ukazywała jeszcze więcej bólu niż wtedy, gdy umarła jego siostra.
Być może dlatego, że wszystkich zawiódł, a najbardziej swoją siostrzyczkę. Być może dlatego, że przez niego wciąż każdy był w niebezpieczeństwie. Być może dlatego, że wypuścił Pierwotnego po to, by odzyskać Josepha, a on i tak zginął.
Być może...
Brunetka nie miała odwagi zapytać, więc milczała. Poczucie winy ją przytłaczało. Zbyt wielkim ciężarem była obarczona. Nawet nie miała siły, by o tym myśleć. Wiedziała, że gdy zacznie, może tego nie wytrzymać.
Pocałowała dłoń i dotknęła nią kamienia cmentarnego, po czym wyszła poza bramy cmentarza, na którym przybywało grobów...

Avalon usiadła na skórzanej kanapie w domu Nadprzyrodzonych. Zapanowało milczenie, ale wcale nie było męczące ani krępujące. W ogromnym salonie panowała głucha cisza. Brunetka słyszała bicie każdego serca z osobna. Jej gen już prawie w pełni się uaktywnił. Zmieniła się od ostatniego czasu. Była szybsza, silniejsza, miała lepszy wzrok i słuch, potrafiła wysyłać myśli, a wizje pojawiały się coraz częściej.
- Od jak dawna Joseph był wśród nich? Nie wyczułaś jego obeności, gdy z tobą przebywał? - zapytał Michael, trzymając dłonie w kieszeniach.
- Pierwotny wymienił z nim swoją krew. Skoro wcielił się w postać Margaret to zapewne należał do nich od momentu zapoznania się z nią. Byłam z nimi w Heal. Mieli randkę. Wtedy coś mnie zaatakowało...
- Jak mogłaś się nie domyślić?! - warknęła Chelsea.
Ze wszystkich Nadprzyrodzonych to właśnie ona najbardziej obwiniała Avalon. Nie musiała nawet podejść do dziewczyny, żeby zadać jej ogromną falę cierpienia. Jej ręce i nogi wygięły się w niemożliwy sposób. Upadła, wrzeszcząc z bólu.
- Zostaw ją. Martwa do niczego nam się nie przyda - powiedział Michael, a Chelsea się go posłuchała.
Podeszła do dziewczyny i zacisnęła długie paznokcie na jej szyi. Wbiły się pod jej skórę i wylały strumienie świeżej krwi.
- Kiedy będą polować, to właśnie ciebie rzucę im na przystawkę. Uważaj, bo jeżeli któreś z nas zginie, to wtedy dopilnuję, żebyś ty też staciła wszystkich najbliższych. Zacznę od twojego braciszka. To przez ciebie straciliśmy okazję. Setki ludzi zginie z twojej winy, a ja w tym czasie będę przyglądała się jak cierpisz z poczucia winy - powiedziała.
Kiedy odeszła, Avalon przymrużyła powieki i nabrała ostrożnie powietrza do płuc.
- Długo pracowałam nad tym, żeby wkupić się w łaski łowców, moja droga Avalon. Nawet pomagałam w napaści na twój dom, co akurat sprawiło mi całkiem sporą przyjemność. Szansa była tylko jedna, a ty ją zniszczyłaś. Będziemy pierwszymi, na które zapoluje Pierwotny. A ja nie dam się zabić - dokończyła i wyszła z salonu.
Chelsea naprawdę doskonale udawała ich wspólniczkę. Avalon dała się zabrać, bo wiedziała, że była do wszystkiego zdolna. Bezlitosna i nieprzewidywalna.
Nie zdziwiłaby się, gdyby w zanadrzu wciąż miała jakiś plan.
Nie mogła jej ufać.

Ivy weszła do mieszkania. Wyjęła z szafki płatki zbożowe, wsypała je do miski i zalała mlekiem. Zjadła je. Nikogo nie było w domu. Weszła na górę. Otworzyła drzwi do swojego pokoju i zamarła. Jej serce niemalże wyskoczyło z klatki piersiowej, gdy zobaczyła stojącego przed sobą Ethana. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów.
- Zwariowałeś?! Przestraszyłam się ciebie! - wrzasnęła.
On przekręcił lekko głowę i rzekł z uśmiechem:
- Wystarczyłoby zwykłe "jak się masz" - powiedział z udawaną uprzejmością.
- Idź do diabła - warknęła.
- Właśnie od niego wróciłem.
- Czego chcesz, Ethan?
- Obiecałaś mi coś - upomniał się. - Nie pamiętasz? Miałaś zrobić coś dla mnie w zamian za ratunek twojej przyjaciółki.
- Daj spokój - powiedziała, mierząc go chłodem spojrzenia.
Kiedy na niego patrzyła, nie mogła dostrzec niczego dobrego, uczciwego i honorowego. Okłamywał ją przez długi czas. Udawał miłego brytyjczyka, by zaciągnąć ją do łóżka. Dopiero gdy poznała jego sekret, pokazał jaki jest naprawdę. Zakłamany, okrutny i przebiegły. Nie miał nic wspólnego z chłopakiem, który pocieszał ją po stracie przyjaciółki.
Jednocześnie Ivy wciąż wierzyła, że gdzieś głęboko, na dnie jego duszy, znajduje się ta osoba, która jej pomogła.
- Och, chyba nie powiesz, że nie dotrzymujesz danego mi słowa? - Uniósł jedną brew ku górze i uśmiechnął się w niezwykle przerażający sposób. Kiedy jego usta wyginały się w tym uśmiechu, w oczach pojawiał się błysk, którego blondynka nie mogła zidentyfikować. Po prostu się go bała. Słowa wypływające spod jego warg brzmiały jak groźba.
- Czyżbyś ty zawsze dotrzymywał obietnicy? - zadrwiła.
- Tak, owszem - odparł z ogromną powagą w głosie. Jej uwagę potraktował jak obelgę.
- Dotrzymam słowa. Wkrótce się spotkamy- powiedziała.
Chciała otworzyć przed nim drzwi, ale on zablokował jej drogę swoim ciałem.
- Do zobaczenia - wyszeptał, nie odwracając od niej wzroku.
Jego spojrzenie było porażające i przenikliwe. Nie mogła oderwać od niego oczu. Wyjął coś z kieszeni i zacisnął w pięści, po czym przekazał szybko dziewczynie. Trzymała to w dłoniach, jednak nie zdążyła zobaczyć co, bo szybko schował to w jej dłoni. Przyłożył rękę do jej klatki piersiowej, nie odwracając wzroku. Wystarczyło, że na chwilę się odwróciła, a on zniknął.
Zobaczyła jedynie cień za oknem. Już go nie było.
Otworzyła dłoń i jej oczom ukazała się złota, wyszukana bransoletka. Niezwykle skromna i gustowna. Była przepiękna. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, po czym ponownie wyjrzała za okno, ale nie dostrzegła nikogo.
Ethan był już w drodze do domu.

Clayton stał na ogromnym tarasie i przyglądał się słońcu, powoli obniżającemu się za horyzont. Avalon podeszła do niego i położyła dłoń na ramieniu blondyna. Nie zląkł się ani nie odwrócił. Stanęła przy nim.
- Wkrótce wyruszamy do Pittsburgha. Ja, ty, Ethan, Michael i Ivy. Tyler się tam zakwaterował - powiedziała. - Poprosiłam, by Liam miał oko na Jasona. Od pogrzebu nie zamienił ze mną słowa. Tyler musi coś z tym zrobić. Kiedy go sprowadzimy, wmówi mu, że śmierć Josepha była tylko wypadkiem. Pomoże mu zapomnieć - powiedziała, kierując wzrok w stronę ognistej kuli.
Milczał.
- Myślisz, że Tyler wróci? - szepnęła.
- Do Uniontown może kiedyś wróci, ale na pewno nie do siebie. On już nigdy nie będzie taki sam - powiedział krótko, a po plecach brunetki przeszły ciarki.
Dziewczyna zacisnęła palce na poręczy balustrady. Spojrzała się z ukosa na Claytona, w którego oczach stały łzy. Odbijał się w nich cały ból i gniew.
Postanowiła zadać pytanie, którego tak bardzo się obawiała.
- Żałujesz? - powiedziała, ale nie sprostowała. Była pewna, że się domyśli. Pewnie wiedział, co ją dręczy. Słyszał jej myśli.
- Żałuję tylko tego, że zginął Joseph. Nie żałuję, że wypuściłem Pierwotnego na wolność. Wiem jak wielkim bólem jest utrata bliskiego i nie chciałem, żebyś znowu musiała cierpieć. Tracimy wszystko po kolei. Wkrótce zabraknie nam czasu, by grzebać zmarłych.
- Wkrótce nie będzie kogo grzebać - skwitowała.
Spojrzał się na nią i uśmiechnął smutno, jakby pragnął dodać jej otuchy.
- A więc Pittsburgh? Piękne miasto - powiedział, zmieniając temat.
- W takim razie wiele zmieniło się od twojego pobytu. Teraz jest to miasto pełne tajemnic i śmierci. Świetna siedziba dla Pierwotnego.
- Ta cała gonitwa jest dość frustrująca. Nie masz już dość ciągłego szukania, dociekania?
Avalon wzruszyła lekko ramionami. Nie wiedziała co odpowiedzieć, ale Clayton miał rację.
Miała już dość.
- Wyjeżdżamy do Pittsburgha. To dobry moment, by wszystko poukładać, by zacząć od nowa. Zaczynam nowy etap. Chcę spalić wspomnienia, chcę zostawić wszystko za sobą. Jest tylko teraz i dzisiaj.
- Powodzenia, Avalon. Gdziekolwiek się nie udasz, zło cię dogoni - powiedział Clayton i spojrzał się w jej oczy.
Na taras wszedł Liam. Jego zatroskany wzrok wystarczył, by Avalon rzuciła się w jego ramiona. Mocno go do siebie przytuliła. Wplotła palce w jego włosy, po czym jeszcze mocniej wtuliła twarz w jego tors. Tak dobrze czuła się będąc przy nim.
Ujął jej podbródek w dłoń. Patrzył się w jej oczy tak łapczywie, tak namiętnie. Pragnął ją pocałować i mieć na wyłączność. Chciał, by stali się jednością. Ta bariera rozsądku jaka ich dzieliła była nie do zniesienia. Avalon nie mogła wytrzymać ani chwili dłużej. Pragnienie poczucia go, dotknięcia, zatracenia się było tak bolesne...
- Śmiało - usłyszała w głowie myśl, jaką wysłał jej Clayton. - Przestań myśleć, zacznij żyć póki możesz.
Poddała się chwili i łapiąc kurczowo za czarną koszulkę, zachłannie przycisnęła wargi do jego ust i objęła rękoma opaloną szyję. Całowała namiętnie i gorąco. Potrzebowała jego bliskości i umocnienia w świadomości, że jest przy niej. Czuła jego delikatny, szorstki zarost, kiedy dotykała policzkami jego twarzy.
Odsunęła się i nie powiedziała nic. Zatracili się w swoich spojrzeniach, które mówiły wszystko.
Bali się. Bali się następnego dnia, ale nie mieli zamiaru uciekać. Byli zdeterminowani do pokonania zła. Byli zdeterminowani do pokonania każdej przeszkody, byle tylko być razem i przetrwać kolejny dzień.

od autorki:
To już 20 rodziałów... Ciężko w to uwierzyć. Robię sobie przerwę. Nie wiem jak długo będzie trwała, ale jestem pewna, że nie skończę na 20 rozdziale.
Rozpocznę teraz pisanie nowej, mam nadzieję że lepszej części.
Chcę Wam podziękować za to, że ze mną jesteście. Dziękuję za wsparcie i mobilizacje. Dziękuję za to, że pozwalacie mi się realizować. To dla Was będę pisała dalej. :)
Jeśli czytasz, skomentuj, proszę.
Pozdrawiam i całuję, Ameliaxx

24 komentarze:

  1. Piękne i urocze... Mam nadzieję, że przerwa będzie jak najkrótsza :) Dopiero co przeczytałam, a już tęsknię :(( Masz wielki talent i nigdy o tym nie zapominaj Kochana :* Pozdrawiam cieplutko i życzę weny <3 Oby tak dalej, trzymam za Ciebie kciuki! :*

    OdpowiedzUsuń
  2. No to czekamy aż wrócisz po przerwie. Szczerze powiedziawszy , jestem już tak zmęczona, że dam rady wybazgrolić dziś więcej, niż te kilka marnych słów, podnoszących, lub też nie, na duchu :) Strasznie mi przykro, że w rozdziale nie pojawił się Tyler, ale mam jednocześnie nadzieję, że kiedy kontynuujesz przygodę z tym blogiem, wszystko nam nadrobisz :) Cóż. Rozdział jest bardzo smutny, ponury i dobijający, ale wciąż cudowny. Bo Twój :) Życzę Ci dużo weny i powodzenia w pisaniu ciągu dalszego tej historii. Good luck i mam nadzieję, że szybko powrócisz ;D

    OdpowiedzUsuń
  3. tęsknię za Tylerem ;______;
    świetnie napisany rozdział :)))

    OdpowiedzUsuń
  4. Taylerr :c gdzie jestes.!?!? :c Zajebisty :c alee wkurwiam sie;( ja chcee zeby ona z taylerkiem byłaa a nie z nim :( i mi smutnoo było jak sie całwoali :c tylertak cierpii ;c załamuje sienormalie razeem z nim :c nie moge sie doczeekac neksta proszee zróbb zeby tyler całowałsie z nią :c

    OdpowiedzUsuń
  5. Świetne, genialne, mega i inne takie xD
    Nie mogę uwierzyć ze to już koniec :c
    jednak ciesze się że będzie II część c:
    Do zaś ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
  6. będę tęsknić mam nadzieje, że długo nie będzie trwać ta przerwa
    rozdział jest świetny ja tam lubię Liama
    czekam nie cierpliwie na Twój powrót

    OdpowiedzUsuń
  7. przede wszystkim dziękuje za taką piekną chwile na końcu rozdziału :) ten pocałunek był cudowny xx Blondyn ma racje - trzeba zyc, póki można
    Ethan to przebiegły gościu, który dzięki Ivy sie zmieni , i będą ze sobą szczesliwi :) ja w niego wierze, ale w tą okropna, wredną kurwe Chelsa nie. ja jeszcze przeczuwam że naprawde przejdzie na ich strone. jak ja bym ją dorwała...
    a więc będzie druga częśc. juz nie moge sie doczekac xx

    Klaudia Citylondon

    OdpowiedzUsuń
  8. Mam nadzieje, że przerwa nie będzie jakaś mega długa. :)
    Szkoda, że Taylera nie było... :( Lubie Claytona i współczuje mu, że takie poczucie winy ma...
    No to czekam na 2 część.
    Pozdrawiam i życze weny :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Świetny roździał, taki....inny xD
    Dziękuje Ci za to, że piszesz tak niesamowite opowiadanie. Dzięki Tobie chociaz przez chwile uwalniam się od wspólczesności i zatracam się w świecie Avalon. Prawie codziennie wchodze na Twojego bloga i patrzę czy nie ma nowego roździału ;D A jak już jest, to czytam po kilka razy ;P Naprwade wielkie dzięki za to, co robisz ;*
    I mam nadzieje, że przerwa nie potrwa długo, bo jak tak, to chyba oszaleje ^^
    Życzę Ci duużo weny i chęci do pisania kolejnych części : )
    Magda ;D

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak to się stało? Avolon i Liam?! Nie rozumiem już nic. Czemu ona mu to robi? Przecież wiadomo, że kocha Tylera, ale chce się na nim odegrać! Za to Clayton jest wspaniałym przyjacielem! Uwielbiam go! Odkąd zobaczyłam, jak wygląda, wiedziałam, że będzie cudowny! Kocham też wątek Ivy i Ethana! Jest taki magiczny! Tak bardzo chce, by było ich więcej, bo naprawdę ich uwielbiam. Zastanawia mnie też zachowanie Chelsea. Niby jest po ich stronie, ale to, jak się zachowuje i co mówi, przeczy temu. Jej postać jest najbardziej nieprzewidywalna i naprawdę się jej obawiam.
    Przepraszam cię też, że nie skomentowałam poprzedniego rozdziału. Po prostu trudno mi jest znaleźć czas w tygodniu, ale naprawdę każdy czytam i się nim emocjonuję! Podobał mi się wątek z Benem i od razu wywęszyłam w tym podstęp i szczerze dziwię się Avolon, że aż tak bardzo denerwuje się na Tylera, bo on to zrobił, by ją chronić, ale pewnie gdybym stała na jej miejscu, zrobiłabym to samo.
    W każdym razie uwielbiam twoje opowiadanie i chce, żebyś o tym nie zapominała!
    Kocham cię! <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. co z kolejnymi rozdziałami? pojawią się kiedyś? :)

      Usuń
  11. Czytam i komentuję. Jesteś świetna, na prawdę. To, w jaki sposób tworzysz to opowiadanie, jest niesamowite! Jesteś bardzo utalentowana Amelio, oby tak dalej!
    Trzymam kciuki :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Boże, to jest piękne.
    Najlepsze opowiadanie, jakie kiedykolwiek czytałam *o*
    Kocham Cię, kocham opowiadanie, kocham wszytko i błagam Cię, nie kończ tego.
    Jesteś cudowna!!!

    OdpowiedzUsuń
  13. kocham cię to jest wspaniałe jesteś genialna dziewczyno. mam nadzieje, że długo na siebie czekać nie każesz

    OdpowiedzUsuń
  14. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  15. kiedy następny? błagam powiedz bo nie mogę się już doczekać eh ;(((

    OdpowiedzUsuń
  16. BŁAGAM NAPISZ KIEDY NASTĘPNY, UMIERAM !!!!!!!!!!!!!!! :(((((((((

    OdpowiedzUsuń
  17. Z góry bardzo przepraszam za spamowanie, ale poszukuję czytelników swojego opowiadania o 1D, w inny sposób jak reklama prawdopodobnie ich nie pozyskam :) Możesz to zignorować, mam jednak nadzieję, że znajdziesz chwilę czasu, który poświęcisz na moją historię.

    http://onedirectionofsouls.blogspot.com/

    Pozdrawiam gorąco!

    OdpowiedzUsuń
  18. 444-DAYS-IN-HELL.blogspot.com < - 16 rozdział. Jeśli czytasz - komentuj. Chcę znać Twoją opinię.

    OdpowiedzUsuń
  19. kurde za duzo imion zaczynam sie gubic ;p musze sie wrocic pare rozdzialow przed i sb przypomniec jak to szło :p

    weny!

    http://szmaragdowytalizman.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  20. Na Twój blog natknęłam się przypadkiem, ale przeczytałam go cały przez 1 dzień, jest taki wciągający, bardzo mi się podoba ;) Uwielbiam to, że jest inny od innych, ale czytałaś może "Spętani przez Bogów" widzę w tym podobieństwo, nie całkowite, bo różni się Twój blog od książki, ale są podobne sytuacje, może to porostu przypadek ;D no i tak nadal mi się podoba Twoja opowieść ;*
    Najbardziej lubię wątek Ivy i Ethana i chcę tego więcej ♥ wydaje mi się, że ich związek, byłby najlepszy, taki prawdziwy, szczery i ekscytujący ♥
    Ivy jest typem imprezowiczki, jest osobą zwariowaną i może przez to wpakować się w kłopoty, chociaż potrafi sama się obronić, postawić się innym, a Ethan jest taki czarujący i niezwykle przystojny, nie wiem jak ona może mu się oprzeć ;P uwielbiam sceny pomiędzy nimi, ja chcę pocałunek ♥
    Zaczyna wkurzać mnie Avalon, ona chyba sama nie wie, którego kocha, tajemniczego i seksownego Tylera czy idealnego, ciepłego Liama... lubię Tylera, ale zaczyna mi przypominać Damona z Pamiętników Wampirów, a ja go NIENAWIDZĘ, nie znoszę Damona i nie chciałabym by Tyler był taki jak on... co do Liama, kocham go nad życie ♥ i uważam, że on i Avalon idealnie do siebie pasują, ja im mocno kibicuje ;D
    Lubię Claytona, bardzo szkoda mi go po śmierci siostry, współczuje mu ;( ale jest on idealnym przyjacielem ;)
    Chelsea uwielbiam jej charakter, kobieta z klasą, jest genialna, wydaje mi się, że ona świetnie ubarwia Twoje opowiadanie ;D pasuje do Tylera, ale chyba nie chcę by byli razem... ona jest taka twarda i silna, to w niej uwielbiam ♥


    bardzo podoba mi się dobranie przez Ciebie, zdjęć gwiazd do postaci, właśnie tak sobie ich wyobrażam :) Drew jest niezwykle przystojny, jestem w nim mega zakochana, gdy wciela sie w rolę Jasona z PLL ♥ ale jako Tyler też jest świetny ♥ Liam to Liam, jest cudowny i jedyny w swoim rodzaju ♥ Ethan ciacho ♥ co tu dużo pisać, jest idealny do swojej postaci ♥
    Ashley jako Ivy też jest idealna i Hanna z PLL z Ivy mają ze soba coś wspólnego i to mi się podoba ♥
    Phoebe jako Chelsea strzał w dziesiątkę, Chelsea jest przepiękna ♥ Alex jako Clayton hmmm uwielbiam Alexa i wszystkie filmy z jego udziałem, ale jakoś nie pasuje mi to Clay.. chociaż te zdjęcie trochę tak ;) no i Avalon, Victoria ma niezwykłą urodę, a Avalon tak własnie jest opisana, więc nie mam co dużo pisać idealnie, ahhahahh ;D

    och rozpisałam się ;P Pozdrawiam Cię bardzo, bardzo mocno, mam nadzieję, że szybko wrócisz z nowymi pomysłami, bo uwielbiam to czytać ♥ jest wspaniała, bardzo dobrze układasz zdanie i idealnie wcielasz się w każdą postać, każda z nich ma swój odmienny charakter, który im stworzyłaś i to jest świetne ♥
    Buziaki ;*

    OdpowiedzUsuń
  21. Nie wiem czy jeszcze wchodzisz na tego bloga, choć mam bardzo cichą nadzieję że tak. Bardzo brakuje mi ciebie i twojego opowiadania. Mam nadzieję że nie skończyłaś z pisaniem, bo masz wielki talent i zawsze ci to powtarzałam :) Bardzo tęsknię i mam nadzieję że jeszcze kiedyś z tobą popiszę i tak jak kiedyś z zapartym tchem będę czekać na kolejny rozdział :)
    Cieplutko pozdrawiam <3

    OdpowiedzUsuń
  22. mianowałyśmy cię do liebster award, więcej tutaj :)x http://psychotic-tlumaczenie.blogspot.com/2013/12/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń